Πέμπτη 5 Νοεμβρίου 2015

Πώς γνώρισα μια ΠΑΡΕΑ.

Θα ήθελα να επιστρέψω στο καλοκαίρι του 2015. Οι πολιτικές εκπλήξεις διαδέχονταν η μία την άλλη, το ίδιο και οι αναπόφευκτοι προβληματισμοί, όταν πήρα πρόσκληση από διαδικτυακό φίλο, που καλούσε σε συγκέντρωση αγαθών για τους πρόσφυγες της Μυτιλήνης. Περιείχε λεπτομερή λίστα προϊόντων που στόχευαν να συγκεντρωθούν, αρκετές πληροφορίες για την κατάσταση που επικρατούσε τότε στο νησί και για τις ομάδες που δραστηριοποιούνταν εκεί. Όλα αυτά είχαν έναν σκοπό. Να γνωρίζουν οι συμμετέχοντες πού θα καταλήξουν οι προσφορές τους. Την όλη δράση αναλάμβανε η ομάδα «Παρέα». Κάτι το όνομα «Παρέα», κάτι η εκτενής ενημέρωση που απέκτησα μέσω των μελών της για όσα συνέβαιναν στον τόπο καταγωγής μου – που είναι η Μυτιλήνη – με «έσπρωξαν» να πω, χωρίς πολλή σκέψη, «εντάξει» στην πρόσκληση της ομάδας. Καθημερινά οι συμμετέχοντες μπορούσαν να παρακολουθήσουν ποια αγαθά προσφέρονται και λίγο πριν την αποστολή τους στη Μυτιλήνη, υπήρχαν φωτογραφίες σχετικά με την ταξινόμηση και τη συσκευασία τους. Ήταν σαν να παρακολουθούσες βήμα-βήμα πού καταλήγουν τα αγαθά που έστειλες από τη στιγμή που έφευγαν από τα χέρια σου. Για να μη μακρηγορώ, μέχρι να φτάσει η «αποστολή» της ΠΑΡΕΑς στη Μυτιλήνη είχε προηγηθεί η δική μου άφιξη στο νησί για τις διακοπές του καλοκαιριού. Αξιοποίησα τις πληροφορίες της ομάδας και βρέθηκα εθελοντικά στη διαλογή και ταξινόμηση αγαθών στο ΠΙΚΠΑ της Μυτιλήνης. Οι πιθανότητες να βρεθώ μπροστά στην αποστολή της ΠΑΡΕΑς ήταν όλες μπροστά μου αλλά αγνοούσα την ύπαρξή τους. Αυτό μέχρι τη στιγμή που τυχαία προέκυψε να είμαι παρούσα στο άνοιγμα των συγκεκριμένων πακέτων. Καθώς δίναμε ρούχα από τις κούτες στους πρόσφυγες, είδα παραδίπλα μου να φιγουράρουν τα δικά μου ρούχα στα χέρια της καινούριας κατόχου. Αυτό ήταν και το πρώτο έντονο συναίσθημα που μου προκλήθηκε χάριν της συγκεκριμένης ομάδας.

 

 

Η Μαρία και ο Πλούτωνας είναι οι εμπνευστές της ομάδας που σας «μιλώ». Βρεθήκαμε την ίδια περίοδο για διακοπές στη Μυτιλήνη. Περάσαμε δύο μέρες μαζί. Οι γραμμές για όσα βιώσαμε και κουβεντιάσαμε θα μπορούσαν να είναι πολλές. Πολλές είναι και οι εντυπώσεις που έχω για εκείνους ζώντας τους μέσα από τις δράσεις ή «βόλτες» όπως θέλουν να τις ονομάζουν οι ίδιοι. Για την ώρα, θα γράψω μόνο ότι εύκολα και φιλικά μπορούν να αναδείξουν την απλότητα και το ενδιαφέρον που κρύβει ο καθένας μας μέσα του για τον άλλο.
Στις κουβέντες που κάναμε με τα παιδιά τους ρώτησα: «Παιδιά τι είναι αυτό που ονομάζετε «βόλτες» στον Πειραιά ή το κέντρο της Αθήνας;». Mου απάντησαν: «Η βασική δραστηριοποίηση των εθελοντών της ΠΑΡΕΑς είναι στον Πειραιά και στο κέντρο της Αθήνας. Κάθε Κυριακή προσφέρουν 120 ατομικές σακούλες με μαγειρεμένο φαγητό μαζί με ένα φρούτο, ένα γλυκό, νερό και ψωμί. Το «πακέτο» αυτό το δίνουν αρχικά στους άστεγους που υπάρχουν στο λιμάνι του Πειραιά μαζί με όσα είδη προσωπικής υγιεινής έχουν συγκεντρώσει οι εθελοντές οικειοθελώς. Όσες μερίδες περισσέψουν προσφέρονται την ίδια μέρα σε άστεγους που υπάρχουν στο κέντρο της Αθήνας».




Οι διακοπές στη Μυτιλήνη τέλειωσαν. Το ίδιο και το καλοκαίρι του 2015. Πριν μερικές εβδομάδες, ένα μεσημέρι Κυριακής, λίγο πριν την καθιερωμένη «βόλτα» της ΠΑΡΕΑς στον Πειραιά, η Μαρία και ο Πλούτωνας μάς έδωσαν περισσότερες πληροφορίες για την ομάδα τους.

- Ας ξεκινήσουμε με μία προσωπική απορία. Γιατί η δράση σας πραγματοποιείται στον Πειραιά;
-Μαρία: Κατ΄ αρχάς, το πρώτο σημείο που ξεκίνησαν οι δράσεις μας ήταν στο κέντρο της Αθήνας, στη Λυκούργου. Πιο παλιά ήμασταν σε μια άλλη ομάδα και είχαμε μάθει ποιο σημείο ήταν βολικό για να κάνουμε τη συσκευασία. Στην πορεία όμως προτιμήσαμε τον Πειραιά γιατί πάντα υπάρχουν 80 με 100 άνθρωποι που έχουν ανάγκη στο λιμάνι. Είναι σίγουρο ότι θα τους βρεις εκεί χωρίς να ψάχνεις μήπως έχουν μετακινηθεί. Στο κέντρο δεν συμβαίνει αυτό, δεν ξέρεις πόσους θα βρεις εκεί. Παρόλο που ξέρουμε πού κοιμούνται οι άστεγοι, συχνά μετακινούνται. Για παράδειγμα, όταν βρέχει κρύβονται. Υπήρχαν περιπτώσεις όπου η «βόλτα» μας, όπως συνηθίζουμε να ονομάζουμε αυτές τις δράσεις, ολοκληρωνόταν μετά τα μεσάνυχτα μέχρι να τους εντοπίσουμε. Επίσης, στον Πειραιά υπάρχει στέγαστρο και μπορούμε να συσκευάσουμε τις μερίδες ακόμα κι όταν βρέχει.

- Πώς αποφασίσατε να δημιουργήσετε την ΠΑΡΕΑ;
-Πλούτωνας: Επί της ουσίας ξεκίνησε από την Μαρία. Πάντα είχα στο μυαλό μου να κάνω κάνω κάτι, να βοηθήσω οποιονδήποτε άνθρωπο είχε ανάγκη από αλληλεγγύη. Αλλά δεν είχα κινητοποιηθεί. Όταν γνώρισα τη Μαρία ήταν ήδη σε μια Μ.Κ.Ο. και διοργάνωνε δράσεις. Την πρώτη φορά που πήγα να βοηθήσω η ηθική ανταμοιβή που πήρα πίσω από τους ανθρώπους που ήταν σε ανάγκη, ήταν πολύ μεγαλύτερη από τη δική μου προσφορά. Κι έτσι σκέφτηκα να συνεχίσω.
-Μαρία: Το δικό μου έναυσμα είναι το μαγείρεμα. Μου αρέσει να μαγειρεύω για φίλους, για συναδέλφους, με λίγα λόγια είναι η τρέλα μου. Κάπως έτσι ένας γνωστός μού μίλησε για μια Μ.Κ.Ο. που είχα πάρει μέρος στο παρελθόν. Ετοίμασα 50 muffin και τα πρόσφερα. Έτσι ξεκίνησε να μου αρέσει να μαγειρεύω σπιτικό φαγητό για εκείνους που το έχουν ανάγκη και τους φέρνει χαρά γιατί βλέπω πως μας περιμένουν πώς και πώς κάθε Κυριακή. Και κάπως έτσι προέκυψε και η ΠΑΡΕΑ.


- Γνωρίζω ότι εσείς δεν δέχεστε χρήματα. Γιατί είπατε όχι στη χρηματοδότηση;
-Πλούτωνας: Στην ομάδα αυτή εξαρχής αποφασίσαμε ότι δεν θα εμπλεκόμαστε καθόλου με την χρηματοδότηση. Ό,τι προσφέρει κάποιος είναι αγαθά ή εθελοντική εργασία. Γιατί; Πάρε για παράδειγμα δύο φίλους, αν ένας από τους δύο δανείσει λεφτά στον άλλο κάτι θα αλλάξει σε αυτή τη σχέση μέχρι να επιστρέψει ο ένας τα χρήματα πίσω. Αυτό δεν θέλαμε να συμβεί σε μια τέτοια παρέα, δεν θέλαμε να υπάρχει καχυποψία.
-Μαρία: Και γιατί μετά το σωστό είναι να είσαι τυπικός, να αποδεικνύεις από πού ήρθαν τα λεφτά και πού ακριβώς χρησιμοποιήθηκαν. Επιπλέον, έτσι δεν υπάρχει το ανθρώπινο στοιχείο, ενώ με το να μαζέψεις ο ίδιος και αν μπορείς να έρθεις να τα δώσεις μαζί μας στους άστεγους είναι πιο ωραίο. Αυτός ήταν ο λόγος που ο Πλούτωνας πρότεινε να κάνουμε την δική μας ομάδα. Μια ομάδα πιο κοντά στα δικά μας δεδομένα, κάτι πιο παρεΐστικο, πιο άμεσο, πιο χαρούμενο, πιο ανθρώπινο.

- Μιλήστε μας λίγο για εσάς. Ποια είναι η ζωή σας έξω από την «ΠΑΡΕΑ»;
-Πλούτωνας: Έχω περάσει κι εγώ από τον δρόμο κάποια στιγμή στη ζωή μου και έχω καταλάβει ότι όλοι μας είναι πολύ εύκολο να βρεθούμε στη θέση αυτών των ανθρώπων. Μέσα από τη δική μου εμπειρία νιώθω ότι κατανοώ τις δυσκολίες τους καλύτερα. Σήμερα κάνω δύο δουλειές. Η πρώτη είναι σε μια εταιρεία και η δεύτερη delivering.
-Μαρία: Είμαι Μηχανογράφος, δουλεύω στα Διατραπεζικά συστήματα. Είμαι μητέρα. Δηλαδή έχω full time job στο σπίτι και στη δουλειά.

- Ποια ήταν η πιο συγκινητική στιγμή που βιώσατε ως σήμερα στο πεδίο των δραστηριοτήτων σας;
-Μαρία: Σε μια από τις βόλτες μας στον Πειραιά ένας φίλος άστεγος μάζεψε παιχνίδια για να τα στείλουμε στους πρόσφυγες στη Μυτιλήνη. Δεν τον ρώτησα πώς τα μάζεψε, εκείνος είπε ότι είδε την ανακοίνωση στην ομάδα μας και ήθελε να προσφέρει. Επιπλέον κράταγε ένα δώρο για μένα και τον Πλούτωνα, κάτι για τα γραφεία μας. Έχω και μια δεύτερη συγκινητική στιγμή να μοιραστώ, κάθε βδομάδα στον Πειραιά υπάρχει ένας άστεγος φίλος που μετράει τις μέρες κι όποτε με βλέπει φωνάζει «Ήρθες!!». Επειδή έχει κάποιον να μιλήσει, να πει πώς είναι.

- Θεωρείτε πως με τις πράξεις σας υποκαθιστάτε κρατικές δομές που είναι προβληματικές στο επίπεδο της αλληλοβοήθειας;
-Μαρία: Κανονικά δεν θα έπρεπε να υπάρχει η παρέα ή οποιαδήποτε ομάδα. Θα έπρεπε το κράτος να έχει μεριμνήσει ώστε όλοι οι άνθρωποι που έχουν παρόμοιες ανάγκες να μπορούν να τρώνε καθημερινά τα βασικά γεύματα της ημέρας, όπως πρέπει. Να υπάρχουν κτίρια να φιλοξενηθούν που ανήκουν στο κράτος, να υπάρχει γιατρός, να μπορούν να καλύψουν τις βασικές τους ανάγκες με αξιοπρέπεια.
-Πλούτωνας: Από την άλλη, ξέρουμε ότι κανένα κράτος δεν έχει καταφέρει να βρει ριζική λύση στο πρόβλημα των αστέγων. Οπότε η αλληλεγγύη είναι υποχρέωσή μας. Κι αν όλοι βοηθάγαμε όσο μπορούσαμε ίσως κανένας να μην είχε ανάγκη να ζητήσει βοήθεια.

- Πότε ξεκινά και πότε ολοκληρώνεται μια δράση, μια βόλτα όπως λέτε;
-Μαρία: Τη Δευτέρα ανακοινώνουμε στην ομάδα μας τι χρειαζόμαστε κι αρχίζουν να δηλώνουν ποιοι θέλουν να προσφέρουν τα πράγματα που γράφουμε στην λίστα. Μέχρι την Τετάρτη συγκεντρώνουμε τα αγαθά εμείς οι ίδιοι συνήθως και δίνουμε και τις συσκευασίες σε όσους ετοιμάσουν μαγειρεμένο φαγητό. Συνεχίζουμε την Κυριακή μαζεύοντας τις μαγειρεμένες μερίδες, τα φρούτα ή το νερό όσων δεν μπορούν να έρθουν οι ίδιοι στον Πειραιά. Ενώ παράλληλα μαγειρεύουμε και οι ίδιοι τις περισσότερες Κυριακές. Και μέχρι το βράδυ, μαζί με τους εθελοντές της ομάδας, μοιράζουμε το φαγητό στους φίλους μας.

- Ποιο είναι το προφίλ των εθελοντών που συμμετέχουν στην δράση;
-Μαρία, Πλούτωνας: Οι ηλικίες ξεκινάνε από περίπου 4 ετών – γιατί πολλοί φέρνουν και τα παιδιά τους στις «βόλτες» μας – και φτάνουν μέχρι και 70 ετών. Είναι άνθρωποι με χιούμορ, καλή διάθεση, κάποιοι τυχαίνει να είναι φίλοι ή συγγενείς μας και κάποιοι άλλοι ξεκίνησαν ως άγνωστοι σε εμάς. Βλέπουμε ότι όλοι το περιμένουν μέχρι την επόμενη φορά και νιώθουμε ωραία που βλέπουμε τόσο κόσμο που ενδιαφέρεται να βοηθήσει. Αυτούς τους 10 μήνες που έχουμε σαν ομάδα γνωρίσαμε ξαφνικά έναν άλλο κόσμο και όλο και περισσότεροι ευαισθητοποιούνται. Ακόμα και άτομα που λόγω πολιτικών πεποιθήσεων δεν περίμενες να βοηθήσουν, έρχονται και σου λένε ότι δεν μπορούν να μην προσφέρουν κάτι. Ειδικά για τη δράση με τους πρόσφυγες, που συνεχίζουμε να στέλνουμε πράγματα ανά διαστήματα, δεν περιμέναμε ότι θα έχει τέτοια ανταπόκριση και τέτοια διάρκεια.

- Τι είναι αυτό που ακόμα λείπει από τις δράσεις της ομάδας και θέλετε να «κατακτηθεί» το επόμενο χρονικό διάστημα;
-Μαρία: Θα ήθελα να βρεθούν κάποιες λύσεις όπως στο εξωτερικό. Για παράδειγμα, στην Αυστραλία και στο Σαν Φρανσίσκο υπάρχουν κινητές μονάδες καθαρισμού ρούχων – κινητά πλυντήρια – ή τα παλιά φορτηγά που μετατρέπονται σε κινητές ντουζιέρες σε κάποιες χώρες. Θα θέλαμε γενικά να κάνουμε πράγματα ώστε να γινόταν η ζωή τους πιο εύκολη. Να βρουν μια δουλειά, που είναι αυτό που ζητάνε όλοι, να τους βρούμε έναν χώρο να κάνουν ένα ζεστό μπάνιο.
-Πλούτωνας: Θέλουμε να κάνουμε και πιο απλά πράγματα, όπως να διασκεδάσουμε όλοι μαζί παίζοντας μουσική, κάνοντας ένα party. Οτιδήποτε που θα τους βοηθήσει να κάνουν ένα διάλειμμα από τις δυσκολίες τους και να χαμογελάσουν για κάποιες ώρες.

- Τι εύχεστε, τι επιθυμείτε για το σύνολο πια της ΠΑΡΕΑς, τους εθελοντές αλλά και εκείνους που βοηθάτε;
-Μαρία: Οι εθελοντές μας να παραμένουν χαρούμενοι και διαθέσιμοι, να περνάμε ωραία με το χιούμορ μας σαν παρέα. Και από την άλλη, να μην υπάρχει κανένας που να έχει την ανάγκη μας, κανένα παιδί, κανένας ενήλικας.

-Αντί επιλόγου…
Από την μικρή μου εμπειρία, ο χρόνος σε τέτοιες δράσεις μπορεί να τρέχει γρήγορα αλλά είναι αρκετά περιεκτικός. Και οι συγκεκριμένοι άνθρωποι θέλουν απλόχερα να ανοίξουν την καρδιά τους και το μυαλό τους και να αποδεσμευτούν από όλα αυτά που έχουν μέσα τους. Σε κάθε περίπτωση όμως, από αυτή την αμφίδρομη σχέση όλοι κερδίζουν κάτι. Κάπως έτσι έμειναν μερικές γραμμές και για τις σκέψεις που μοιράστηκαν μαζί μας δύο άστεγοι φίλοι της ΠΑΡΕΑς.
Για λόγους ευγένειας και διακριτικότητας μεταξύ φίλων δεν θα αποκαλύψω τα ονόματά τους, θα τους ονομάσω ο Κύριος Άλφα και ο Κύριος Βήτα.
Ο Κύριος Άλφα μας μίλησε στην αρχή της βόλτας και ο Κύριος Βήτα στο τέλος της. Και οι δύο τους είναι περήφανοι, αξιοπρεπείς και πάντα χαμογελαστοί. Μια κουβέντα μαζί τους σε πείθει για το πόσο γρήγορα μπορεί να ανατραπεί η ζωή και να είναι να είσαι ίσως κι εσύ στη δική τους δεινή θέση, όπως συχνά αναφέρει και ο Πλούτωνας.
Κύριος Άλφα: […Πολλοί άνθρωποι λένε πολλές λέξεις με βαρύνουσα σημασία. Λέξεις όπως η αγάπη, η αλληλεγγύη, ο σεβασμός. Αλλά νομίζω ότι δεν τις πιστεύουν όλοι. Πολλοί δεν προσφέρουν αλληλεγγύη από πιστεύω αλλά το κάνουν για ιδίους λόγους. Φυσικά και είναι σωστό να βοηθάει ο ένας τον άλλον. Δεν υπάρχει άνθρωπος στον κόσμο που να μην έχει ανάγκη τον άλλον. Από τον πιο πλούσιο μέχρι τον πιο ρακένδυτο. Ακόμα και ο πιο φαινομενικά άχρηστος μπορεί να φανεί χρήσιμος. Δεν πιστεύω ότι υπάρχει άχρηστο άτομο για την ανθρωπότητα, όλοι έχουν κάποια χρησιμότητα. Για παράδειγμα δες αυτόν τον σκύλο που έχουμε στο λιμάνι. Τεμπελιάζει όλη μέρα, κοιμάται, δεν κάνει τίποτα. Αλλά έρχεται μια στιγμή που δίνει χαρά στα παιδάκια που τον πλησιάζουν εδώ. Καταλαβαίνεις τώρα γιατί σου λέω ότι όλοι είμαστε χρήσιμοι, ο ένας για τον άλλον… ]
Κύριος Βήτα : […Εγώ παλικάρι μου είχα ένα πρόβλημα, οικογενειακό πρόβλημα. Κτηνοτρόφος ήμουν, ο γιός μου εμφάνισε καρκίνο στα δεκαεπτά. Πούλησα την περιουσία για να τον πάμε στην Γερμανία, τελικά το παιδί απεβίωσε και μετά από λίγο τρελάθηκε η γυναίκα μου, την έχασα κι αυτή. Οι κόρες μου αποκαταστάθηκαν αλλά εγώ ντρέπομαι να πάω να μείνω κοντά τους. Θα αισθάνονται άσχημα. Περιμένω να πάρω την Αγροτική να σταθώ στα πόδια μου. Πέντε χρόνια είμαι εδώ, έχω περάσει από όλα τα παγκάκια του λιμανιού και δεν μου αρέσει αυτή η ζωή. Ευτυχώς τα πόδια μου είναι γερά και δεν σταματάω, πηγαίνω μέχρι τον Σκαραμαγκά, τη Γλυφάδα και μαζεύω κουτάκια. Γι’ αυτό παλικάρι μου γεροί να είστε, δεν εύχομαι τέτοιο πράγμα να συμβεί σε σας, τη νεολαία. Αλλά κι εγώ άμα χρειαστείτε βοήθεια. Αν εσείς, ή κάποιος φίλος σας, θέλει ηλεκτρολογικά θα πάω εγώ να βοηθήσω, να βοηθήσω κι εγώ εσάς. Στον ΟΑΕΔ είχα τελειώσει ηλεκτρολόγος εγκαταστάσεων ...]

*  Για να γίνει κάποιος μέλος στην ομάδα και για να ενημερώνεται μπορεί να αναζητήσει στο Facebook την ομάδα: www.facebook.com/groups/parea.mporoume.perissotera
Εκεί αναρτώνται συχνά οι δράσεις και ό,τι άλλο πραγματοποιεί η ΠΑΡΕΑ. Εάν το άρθρο σάς φάνηκε ενδιαφέρον, αξίζει να διαπιστώσετε από κοντά την αξιοζήλευτη οργανωτικότητα και το κέφι της Μαρίας, την αυθεντικότητα και την κατανόηση του εκπέμπει ο Πλούτωνας. Το λένε και οι ίδιοι άλλωστε, γιατί παρέα μπορούμε να κάνουμε περισσότερα.

Aπό τη Δώρα Βάκα
Η αναδημοσίευση έγινε από το fractalart.gr